Nog een paar dagen, dan vertrekken mijn vrouw en ik naar het zuiden van Portugal. Niet alleen om te genieten van de zon en de omgeving, dat ook, maar er zal moeten worden gewerkt. Zondagse diensten en door de week wat nodig is aan pastoraat.
Het bijzondere van de diensten is het gezelschap. Alle kleuren die er te bedenken zijn in Nederland komen daar bij elkaar. En dan gaat het niet alleen om mensen die gewend zijn thuis naar de kerk te gaan. Er zijn er ook die dat daar zelden of nooit doen, maar wel wanneer zij voor langere of kortere tijd in de Algarve zijn. Daarbij dan nog een enkele Canadees of Zuid-Afrikaan met Nederlandse voorouders. Samen zingen zij, samen bidden zij, samen luisteren en vieren zij.
Wanneer ik daar aan denk, herinner ik me de met lichte teleurstelling vertelde verhalen van mensen die in Indië en Nieuw –Guinea gewend waren om diensten mee te maken waar kerkmuren geen rol speelden. Of de aalmoezenier voorging of de dominee, het maakte niet uit. En dan kwam men terug in Nederland en bleek de afstand tussen de verschillende kerkgenootschappen nog altijd groot te zijn.
Natuurlijk is er sinds die tijd veel veranderd. Gelukkig wel. Onder de vlag van de PKN vonden drie kerkgenootschappen elkaar. De Gereformeerde kerken vrijgemaakt en de Nederlands Gereformeerden kunnen het steeds beter met elkaar vinden. Pinkstergemeenten en Evangelische gemeenten vinden elkaar. En zo is er meer te noemen.
Wat is er aan de hand? Vervagen we samen, zodat verschillen niet meer spelen? Ook dat zal wel eens aan de orde zijn. Maar ik denk en hoop, dat het – bewust of onbewust – eerder gaat om het besef dat Jezus bad om eenheid. Toen al. We hebben genoeg ellende gezien van het koesteren van eigen gelijk. Het vechten voor wat we zagen als ‘de waarheid’ maakte ons nogal eens blind voor wat Jezus ons had geleerd en laten zien. Dat wil niet zeggen dat er geen waarheid is, maar wij hebben die niet ‘in pacht’. Jezus zei van zichzelf dat Hij de waarheid was. Gericht zijn op Hem is dus de bedoeling.
Ik zal geen pleidooi voeren voor het bij elkaar komen van alle kerken. Daarvoor zijn en blijven de verschillen te groot. Niet iedereen is weg van de geur van wierook of van een preek van drie kwartier. Tijdens de kerstviering van de Katholieke Ouderen Bond in Nijverdal had ik het (uiteraard) ook over haar die de gezegende is onder de vrouwen, Maria. Na afloop bedankte iemand me. Zij had niet gedacht dat een protestant zo over Maria zou kunnen spreken. Ik heb geprobeerd duidelijk te maken dat wij haar beiden eren, maar een andere plaats geven. Voor hen is zij Middelares, voor ons niet. Maar duwt ons dat uiteen? We zijn beiden – hoe gebrekkig misschien ook – gericht op Jezus. Dankbaar voor het feit dat Hij kwam en voor wat Hij voor de mensheid deed.
Ik zie uit naar het vieren van die eenheid in de Algarve.
