De schepping is ons toevertrouwd, met ‘man en muis’. Een dagelijkse uitdaging. Hoe zorgen wij voor elkaar? Hoe voor onze omgeving?
Naast het verlangen om zo zorgvuldig mogelijk te leven met betrekking tot de aarde, de grondstoffen, e.d., weegt voor mij steeds zwaarder de zorg voor de vreemdeling in ons midden. De gruwelverhalen over asielzoekers worden meer en meer beklemmend. Wie (even) mag blijven, mag te vaak niets doen. Dat is erg genoeg. Maar helemaal bizar wordt het wanneer je uitgeprocedeerd bent en niet weg kunt. Of weg moet naar je land, waar je als het ware wordt opgewacht om alsnog mee te moeten maken waar je voor vluchtte. Mensen, die naar een land moeten met extreme geloofsopvattingen. Soms zelfs, nadat zij bij ons ‘afvallig’ zijn geworden en nu de Opgestane Heer belijden .
De belofte van gerechtigheid en vrede heeft een gezicht gekregen in Jezus Christus. Door hem is alles ontstaan staat er in de bijbel. Mens, dier, aarde, water, lucht – het gaat hem allemaal ter harte. Hoe zouden dan wij, die hem willen volgen, onverschillig kunnen staan tegenover datgene, waar hij van houdt?
De droom van een gave toekomst, door God toegezegd, is niet iets om alleen maar op te wachten. Het is toch prachtig, om te oefenen als voorbereiding op die komende tijd? Om iets te tonen, van hoe de dingen bij God normaal zijn? Dat is vaak dwars tegen de heersende moraal in, maar daarbij zijn we dan in goed gezelschap. Jezus deed het niet anders.
