Vorige week sloot ik af met de vraag wat ‘normaal’ was voor een christen. Hebt u er nog over nagedacht?
Wanneer we het hebben over het werk en de kracht van de Geest van God, is een dergelijke vraag niet onbelangrijk. Bekijk het maar eens van de andere kant. Van de kant van Jezus, die op zoek is naar leerlingen. En dan gaat het niet om leerlingen die een leven lang kleuter blijven. Het gaat er om, dat hij er naar verlangt mensen te zien worden tot zijn getuigen, zijn medewerkers.
Stelt u zich eens voor, dat u uw hele leven vast blijft zitten in de vraag of u wel weg weet met geloven. Dan blijft u eigenlijk levenslang om ‘de hete brij’ heen draaien. Alsof iemand een baan krijgt aangeboden en dan maar niet kan beslissen of deze wel of niet wordt aangenomen. Datzelfde kan gebeuren, wanneer iemand blijft twijfelen of God haar of hem er wel bij wil hebben.
Over een ander voorbeeld van een mens, die maar niet tot duidelijkheid komt voor zichzelf waar het Jezus betreft, wordt in de Bijbel al gesproken. Daar gaat het dan over mensen, die zich uitsloven in discussies over bijzaken.
Dagen, maanden die geteld en of gevierd moeten worden. Wanneer de Heer terugkomt en hoe dat dan zal gaan. Enzovoort.
Ik krijg soms brieven en zelfs brochures toegestuurd over dergelijke onderwerpen. Om eerlijk te zijn roept het bij mij meestal iets op van verlegenheid. Aan de ene kant is er respect voor de tijd en energie die iemand steekt in het uitpluizen van teksten. Aan de andere kant is er het gevoel dat dit toch niet de bedoeling kan zijn van ons christen – zijn. Details kunnen zeker van belang zijn, maar is het volgen van Jezus niet iets anders dan het besteden van onze talenten aan wat toch iets in zich heeft van muggenzifterij?
‘Hing niet het wolkendek van twijfel om ons heen …’, zingen we soms. Twijfel kan gezond zijn. Het kan er toe leiden, dat we onszelf vragen stellen. En het stellen van vragen hoort bij het leerling zijn. Maar er zijn toch dingen waarover we duidelijkheid moeten hebben. Hoe kunnen we anders zijn en doen wat Jezus van ons vraagt?
Meer en meer is mij duidelijk geworden in de loop van de tijd dat het de heilige Geest is die als het ware de wolken van twijfel en onzekerheid wil doorbreken. Het symbool van de Geest is niet voor niets een anker. Hij is het die ons hecht aan vaste grond. Hij is het die ons duidelijk maakt wat wij moeten weten, wat we nodig hebben.
Zou dan de logische route door vragen en twijfel heen niet zijn dat we ons afvragen wat de Geest van God, de Pinkstergeest, voor ons kan betekenen? Vragen naar en bidden om de volheid van, de vervulling met de heilige Geest? Zou dat niet ‘normaal’ zijn voor ons christenen? Zeker als we het gevoel hebben dat we meer strompelen op de weg van geloof dan wandelen?