Waarom zou een mens willen geloven? Waarom vraagt iemand naar Jezus? Is dat alleen vanwege de ervaring van ‘diepte van ellende’? Op zich kan dat een goede reden zijn, maar kan het ook niet erg egoïstisch zijn? Wanneer het alleen gaat om redding uit de ellende, kun je je indenken, dat Jezus dan wel weer kan gaan wanneer de ellende voorbij is.
Dat hoeft niet zo te zijn, maar de kans is er.
Helpt het, bij het nadenken over een antwoord op deze vragen, wanneer de vraag gesteld wordt waardoor bij onszelf het verlangen is ontstaan? Het verlangen om te weten waar en om wie het werkelijk gaat in al die verhalen die we hoorden?
Bekeringsverhalen kunnen nogal eens rekenen op een negatieve reactie. Dat komt ook door de aard van de verhalen. Je kunt immers nooit het hele proces uitleggen; de hele weg die je hebt afgelegd. Dus gaat het om een verkorte vorm en dat wekt al snel de indruk dat een kwestie was van ‘pats – boem en alle problemen opgelost’.
Zo gaat het natuurlijk nooit. God werkt door zijn Geest stap voor stap wanneer hij bezig is om iemand te overtuigen. Maar het komt ook voor dat mensen zelf niet eens in de gaten hebben dat God met hen bezig is.
Hoe dan ook – zelden zal iemand naar Jezus vragen wanneer het leven vol en leuk is. Ook al is een mens gezond en rijk (de kamerling uit Ethiopië in Handelingen 8 bijvoorbeeld) dan Kan men toch een leegte ervaren. Het is die leegte waardoor men op zoek gaat.
Volgens Blaise Pascal (17e eeuw), wordt een mens geschapen met in zich een leegte die alleen gevuld kan worden door Jezus Christus. De vraag is dan natuurlijk of, waardoor en wanneer je die leegte merkt. En of je toegeeft dat er een leegte is zodra je er iets van ervaart. Je kunt de ontdekking natuurlijk ontkennen en heel hard proberen om dat lege gevoel, dat vage gevoel van onbehagen en zinloosheid, te maskeren. Mogelijkheden genoeg, ook al hebben ze allemaal een korte werkingsduur. Werk, lawaai, leuke dingen doen, alle mogelijke verslavingen. Dergelijke zaken kunnen allemaal helpen om even te vergeten hoe leeg een mens zich voelt.
En dat gevoel van leegte hoeft helemaal niet betekenen, dat het leven van elke dag niet gaaf is. Maar bij alle geweldige dingen, bij alles wat je dankbaar maakt, is er toch dat gemis dat zich zo nu en dan laat merken.
Ik weet nog, hoe ik als puber op zaterdagavond het laatste stuk alleen naar huis liep. Ik woonde iets verder dan mijn vrienden. Dan bekroop mij soms dat gevoel en kwam bijvoorbeeld de vraag boven of die barkeeper ook vriendelijk zou zijn geweest als ik mijn drankje niet kon betalen. Of de vraag of de lol van die avond werkelijk de moeite waard was geweest.
Uiteindelijk liepen dergelijke vragen uit op een roep naar God: Als u er bent, laat mij dat dan merken!
Herkent u dat? En hebt u ook gemerkt dat hij ons roepen hoort?