Alweer kerken in brand gestoken op Java. Weer twee christelijke gezinnen vermoord in het zuiden van Egypte. En onze reactie? Achterovergeleund voor de buis of met de krant, komt vermoedelijk in een aantal hoofden de gedachte op dat een bepaalde politicus in ons land niet helemaal ongelijk heeft. En dan nemen we nog een koffie.

Hoe anders reageert men in andere delen van de wereld. Daar gaan grote groepen schreeuwend de straat op als er maar een gerucht is van iets dat hen niet aan staat.

Nu gaat het er mij niet om, dat wij net zo dwaas fanatiek zouden moeten reageren. Maar helemaal niet reageren, is dat de bedoeling? Gewoonweg onze medegelovigen stilletjes laten beledigen en afslachten? Alsof het ver van ons bed is en ver van ons bed ook maar moet blijven?

Er zijn gelukkig de laatste tijd signalen, zowel in ons eigen land als in het Europese Parlement, dat er iets gedaan moet worden aan de bescherming van minderheden. Christelijke minderheden en andere. Maar is dat dan alles wat er gedaan kan worden?

Amnesty International maakt het ons momenteel erg gemakkelijk. Men stuurt een email over een gevangene en je hoeft alleen maar op ‘beantwoorden’ te klikken om mee te doen aan een protest.

De stichting Open Doors doet geweldig goed werk voor hen, die vanwege hun geloof worden onderdrukt of vervolgd. Maar hoeveel christenen in ons land kennen hun werk ondersteunen het door gebed en/of middelen?

De tijd dat in ons land volksmenigten op de been werden gebracht voor lynchpartijen is gelukkig voorbij. We hebben in onze geschiedenis geen schone handen wat dit gedrag betreft. Denk aan de gebroeders De With (weet u het nog van de geschiedenis-lessen?) en meer recent aan het wangedrag hier en daar na de bevrijding.

Maar ja, wat dan wel? Blijft het ver van ons wat onze zusters en broeders ver van ons overkomt? Wat doen we dan met ‘als één lid lijdt, lijdt het hele lichaam’? Goed, wat kunnen wij er aan doen dat in Mexico protestanten uit hun dorpen worden gejaagd, gevangen genomen en soms vermoord? Wat kunnen wij er aan doen dat op die prachtige duiklocatie de Malediven christenen zich op geen enkele manier kunnen manifesteren? En zo is er een lange lijst van landen op te sommen.

Open Doors publiceert jaarlijks een ‘Ranglijst Christenvervolging’. Noord-Korea staat al jaren bovenaan, Iran is tweede, Afghanistan derde. Turkije komt op plaats 30. Leve de zon en de goedkope hotels.

Wat wij kunnen doen? Het begint met informatie. Dan volgt heel waarschijnlijk stap voor stap betrokkenheid. Voorbede en meedoen met schrijfacties. We kunnen aandacht vragen voor vervolgden bij onze familie, vrienden, kennissen en kerken. Waarom niet elke zondag een vast punt van gebed in de kerkdienst.

Denkt u dat het geen zin heeft? Waarom zou Jezus ons dan de gevangenen voorhouden als mensen die onze aandacht en zorg moeten krijgen? Wat wij voor hen doen, is alsof wij het voor hem doen, heeft hij gezegd.

Dan doen we dat toch?