Het festivalweekend is alweer een paar weken geleden. Van Pukkelpop in Hasselt hebben we de tragische beelden volop gezien. Lowlands was eveneens – maar dan met beter weer en zonder slachtoffers – volop in beeld. Van het christelijke Flevofestival werd weinig gehoord. Vooraf waren er de berichten over het bezoek van prinses Maxima aan dit jongerenfestijn in Bussloo, bij Apeldoorn. Maar daarna? Daarna bleef het stil in de media. Wel zal er nog iets te horen en te zien zijn geweest op de EO, want deze omroep is samen met Jop (jongerenwerk van de PKN) en Youth for Christ verantwoordelijk voor de organisatie.
Duizenden jongeren waren er, die van donderdag tot en met zondagmorgen lezingen volgden, van de muziek en van de sfeer genoten.
Duurzaamheid, was het thema dit jaar. Onderwerpen als ‘Ondernemen met God’ en ‘Duurzaam eten’ kwamen aan de orde. Zelfs Marianne Thieme (Partij voor de dieren) was te beluisteren. Maar ook Elly en Rikkert, bijbelstudies en een Taizéviering.
Het programma van dit festival is op zich al een oefening in kiezen, zo uitgebreid is het. Wat dat betreft, staat het model voor het leven als christen: voortdurend kiezen. Allereerst voor het volgen van Jezus, maar daarna elke dag opnieuw voor het leven met de consequenties van die keuze.
Zou ik de enige christen zijn die geneigd is om daar niet bij stil te staan? Zaken waarmee je vertrouwd bent kunnen twee dingen doen. Of ze zijn zo ingesleten dat ze een automatisme zijn geworden, of ze raken op de achtergrond omdat je het belang er van niet meer zo scherp in de gaten hebt.
En wanneer ze ingesleten zijn, loop je nog weer datzelfde risico, dat je vergeet waarom ze van belang zijn.
Ik denk, dat het niet zomaar is geweest dat men destijds het derde deel van de Heidelbergse Catechismus (verreweg het grootste deel trouwens), waarin het gaat om de praktijk van het christelijke leven, het ‘deel van de dankbaarheid’ noemde.
Dit proces van gewenning en slijtage, waardoor je niet meer ziet hoe geweldig en hoe kostbaar het is wat je hebt gekregen, kan mijns inziens alleen worden tegengegaan door verwondering en dankbaarheid. Twee zaken, die je niet zomaar even oproept. Zo van: nu ga ik me verwonderen. Of: nu ga ik dankbaar zitten zijn. Het vraagt om bezinning, meditatie, overdenking. Het vraagt om Bijbelgebruik en een gebedsleven. Kortom: het vraagt om omgang met God, dagelijks. Niet even ‘een stukje lezen’, maar aandachtig lezen. Niet even je standaardgebed opzeggen, maar bewust communiceren (en dus: ook luisteren naar wat er in de stilte naar voren komt; de zogenaamde ‘stille stem in het hart’).
Het is kiezen omdat je gekozen bent. Op zich al iets om je telkens weer dankbaar over te verwonderen. Je zult maar willen geloven, maar het niet ‘kunnen pakken’. Iets wat ik toch zo nu en dan van mensen hoor. En maak dan maar eens duidelijk dat het niet gaat om ‘pakken’, maar om zoeken en ontvangen.
Wie gelooft heeft iets heel moois in handen. En alles wat echt mooi is vraagt ook onderhoud.
