Verbonden met Israël
‘Onopgeefbaar’ is die verbondenheid volgens onze Kerkorde. En nu wordt door sommigen de vraag opgeworpen of het dan gaat over het Jodendom of (ook) over de staat Israël. Bij dat laatste komt immers het probleem van ‘de bezette gebieden’ aan de orde. En zeker: de staat Israël maakt fouten, heel grote zo nu en dan. Maar dat doen de buurlanden en de Palestijnen ook. Alleen raken de fouten van Israël ons meer, omdat wij van hen veelal verwachten dat zij zich gedragen zoals wij dat – in onze veilige positie – zelf denken te zullen doen. Bovendien laten veel critici de geschiedenis buiten beschouwing, de diverse aanvallen van veel buurlanden en de haat van een deel van de bevolking daar. Belangrijker nog: de doelstelling van Hamas en Hezbollah om de staat Israël te verwijderen uit het Midden-Oosten. In Jordanië vertelde iemand mij, dat in de Islam de gedachte leeft, dat toen Israël weigerde om op bevel van Mozes het land binnen te gaan, de landbelofte van God is vervallen. Dan zou Israël dus inderdaad daar niets te zoeken hebben. Maar is die gedachte juist?
Vrede zal pas mogelijk zijn wanneer het bestaan van Israël erkend wordt. Dan kan worden gewerkt aan een oplossing voor de Palestijnen. Maar zolang een deel van hen nog altijd Israël de zee in wil drijven, is er weinig hoop op een regeling.
En kun je Jodendom en staat volledig scheiden?