Wat er in de wijde wereld zoal gebeurt, wil ik graag weten. De krant wordt gelezen en een paar keer per dag volg ik de nieuwsberichten en tussendoor kijk ik nog even via internet. Noem het een tic, maar ik blijf graag op de hoogte.
Dat betekent ook, dat het soms opvalt hoe beperkt de onderwerpen worden gekozen. Een recent voorbeeld is het gedoe rond een nieuwe directeur voor Ajax. Voor het overgrote deel van Nederland dat zich niet druk maakt over die functie, was het moeilijk te verteren. Op zo ongeveer alle zenders kwam er op zekere dag geen eind aan dat onderwerp. Met opvallend veel suggestieve vragen trouwens. Het leek of er beslist een rel moest zijn.
Maar wat ik graag wil weten is hoe het verder gaat in Libië. En of de Egyptische militairen al door hebben dat zij door hun gedrag vragen om een vervolgrevolutie. En hoe gaat in Bangkok, houdt Maarten (zoon van vrienden) nog droge voeten? En komt er echt wat lucht in Myanmar?
Maar goed, dit algemene nieuws is ook maar het topje van de ijsberg. Allereerst om dat nog altijd goed nieuws geen nieuws is. Maar ook, omdat het noodgedwongen te allen tijde om beperkte informatie gaat. Andere bronnen dan de publieke en commerciële media zijn daarom van groot belang.
Volgt u bijvoorbeeld berichten over de vervolgde kerk? Kent u de uitdrukking ‘geheime gelovigen’? Weet u waarom het christendom de meest vervolgde religie wordt genoemd? Weet u wat zich afspeelt in het noorden van Nigeria?
En dichterbij huis. U leest een kerkblad. Maar hoeveel mensen krijgen zoiets niet in huis? Zij lezen misschien een regionale krant waar zelden iets in staat over wat zich afspeelt in de kerken of in de christelijke wereld. Voor de meeste van deze kranten is ‘kerkelijk nieuws’ alleen van belang wanneer het gaat om het zoveelste boek waarin iemand beschrijft wat hij allemaal niet meer kan geloven.
Maar waarom zou je moeten weten wat zich zoal afspeelt? Ik hoor wel eens iemand zeggen: ‘Ik kijk niet meer naar het nieuws. Het is allemaal ellende’. Om eerlijk te zijn kan ik me daar wel iets bij indenken. Maar ik volg dit voorbeeld niet. Waarom niet?
Natuurlijk weet ik best, dat lang niet iedereen de mogelijkheid heeft om veel van dat nieuws te volgen en er misschien zelfs iets mee te doen. Maar stel nu eens dat heel veel christenen één onderdeel voor hun rekening zouden nemen? Een christelijk gezin in Iran bijvoorbeeld. Of een veelgeplaagde stad als Jos in Noord – Nigeria. Of heel veel mensen gaan de gebedsbrief gebruiken van Open Doors (de steunorganisatie voor vervolgde christenen), met een onderwerp voor elke dag. Wie bidt wordt betrokken, maar bovendien is voorbede noodzakelijk. Het zou onze manier kunnen zijn om te doen wat Jezus vraagt. Bijvoorbeeld wanneer hij het heeft over het bezoeken van gevangenen.
Mogelijkheden zijn er genoeg. Het risico is alleen, dat wij alleen meeleven (en gelukkig doen we dat!) met wat zich in onze directe omgeving afspeelt. Gods akker is de wereld.