Er ligt een stapel tijdschriften bij de voordeur. Tegen de tijd, dat u dit leest, hebben ze hopelijk alle hun bestemming bereikt. Ik mag er mee bij de deuren langs. Niet om te verkopen of aandacht af te dwingen, maar om zo vriendelijk mogelijk aan te bieden namens de kerk. Om eerlijk te zijn, zie ik daar best een beetje tegen op. De naaste buren, dat zal wel gaan. Maar verderop in de straat? Mensen, die ik eigenlijk alleen ken van het wederzijds groeten?
Hoe dan ook, het zal gebeuren en het lijkt me de moeite waard. Het gaat om een mooi uitgevoerd iets, met uitnodigende verhalen. U begrijpt waar ik het over heb? Over ‘MEER’, een initiatief van het Evangelisch Werkverband binnen onze kerken. Ongeveer 270.000 exemplaren worden er verspreid in het land en ik doe daarvan slechts ongeveer een duizendste.
Toen ik vanmorgen nadacht over de vraag waarom ik enigszins op zie tegen deze activiteit, moest ik denken aan een sticker, zoals we die lang geleden bij Youth for Christ verspreiden. Een succesnummer, je zag dat plakkertje op alle mogelijke plaatsen in het land. Op auto’s, deuren, agenda’s, enz. Het was een smiley, met daaronder de tekst: ‘Want ik schaam mij het evangelie niet’.
Daarmee was de zaak duidelijk en ook wel een beetje afgedaan. Niet zeuren, lopen!
Deze actie is een handreiking aan mensen die wel eens zouden willen praten over het geloof. En ook als dat er niet van komt, dan hoop en bid je, dat ze in ieder geval weer eens gaan nadenken over de vraag waar het allemaal om draait. Is er meer? Niet alleen tussen hemel en aarde, maar ook op de aarde en in de hemel. Hoe zeker ben je er van dat God niet bestaat? Hoe zeker weet je, dat jij je niets hoeft aan te trekken van wat God gezegd heeft? Waarom ben je er? Is het logisch dat je bestaat?
Vragen zijn er genoeg. De tragiek is, dat veel mensen met veel vragen niet meer op de gedachte komen dat de kerk misschien zou kunnen helpen om een weg te vinden met al die vragen.
En daarvoor hoeven we niet ver te kijken. Hoe ben je zelf? Doen we de christelijke dingen omdat we het nu eenmaal zo gewend zijn? Of zit er in ons geloven beweging? Groei? Groei in vertrouwen en misschien ook wel in verwondering. Groei in het accepteren van het feit dat er op veel vragen geen antwoord is.
‘Vader, ik begrijp u niet, maar ik vertrouw u.’ Dat is een spreuk uit de kring van de Mariazusters, een protestantse gemeenschap in Darmstadt, met ook een vestiging in Nijverdal (ja zeker!).
Aan een 270.000 adressen wordt een uitnodiging gedaan namens (de Heer van) de kerk. Een poging om tot gesprek te komen, om belangstelling te wekken voor de Alpha – cursus, om mensen op het spoor te krijgen van Jezus.
Nu ook eens een kerk die op de mensen af stapt en niet alleen wacht tot zij misschien ooit de drempel laag genoeg vinden. Mooi toch?
