Het is vreemd, dat wij al te vaak niet beseffen hoe rijk we zijn. Nee, ik bedoel niet ons inkomen of onze spaarpot. Het is waar, dat veel mensen zich wat dat betreft momenteel nogal druk maken. Sommigen hebben daar alle reden toe, omdat zij van wel erg weinig moeten rondkomen. Maar de meeste mensen in ons land kunnen natuurlijk best een beetje inleveren. Het zal ons waarschijnlijk zelfs goed doen. Welvaart verzwakt de mens en maakt de moraal bepaald niet sterker.
Er moet bezuinigd worden en dat lijkt stevige paniek te veroorzaken. Laten we hopen, dat het leidt tot versteviging van de saamhorigheid. Tot eerlijk delen.
Maar de rijkdom waar ik het nu over wil hebben is een andere. Onze christelijke traditie. Die is in de voorbije tijd mijns inziens behoorlijk verwaterd.
Eerst was er het rumoer over het onderzoek naar de kwaliteit van de preken in onze kerk. Dat kan beter, om het maar netjes te zeggen. Natuurlijk zijn er kerkgangers die aangesproken en bemoedigd worden. De Geest waait en werkt. Het gebeurt nog altijd, dat mensen iets meenemen waarvan de prediker denkt; ‘Heb ik het daar dan over gehad?’ De wonderen zijn de wereld niet uit. Maar het was niet echt hoopgevend om te lezen in ingezonden brieven hoe er werd gereageerd op de uitkomsten van het onderzoek. Alsof men zich tekort gedaan voelde; op de tenen getrapt. Beter zou het toch zijn om bij jezelf na te gaan of de onderzoekers gelijk hebben. Gaat mijn preek ergens over? Bereik ik de mensen? Ben ik in staat om de Bijbel zo uit te leggen dat de hoorders geholpen worden om te leven en te groeien als christen? Worden we gecorrigeerd in ons denken en in onze levensstijl door wat de Heer ons te zeggen heeft?
We zijn rijk, met een Bijbel die onvoorstelbaar vormend kan zijn door wat er in staat en doordat God zelf nog altijd zijn Woord gebruikt om ons te bereiken.
En er is meer rijkdom. Onze tijd zit vol van zoektochten naar inhoudsvol leven. Naar rust, vertrouwen en hoop. Je kunt geen tijdschrift openslaan haast of je leest over mindfulness (aandachtig, bewust, zorgvuldig leven), yoga (uiteindelijk bedoeld als weg van zelfverlossing) en dergelijke. Maar waarom niet onze eigen wortels benutten? Meditatief Bijbellezen, ‘stille tijd’ houden, een gebedsleven onderhouden. Al eeuwenlang zijn mensen ons daarin voorgegaan. Er is ons heel veel aangereikt, maar wat we hebben we er van opgestoken? Waar de Bijbel gelezen wordt, is het daar ook zo dat er wordt nagedacht over wat gelezen is? Een collega hoorde ik eens zeggen, dat hij de Bijbel alleen opensloeg wanneer hij een preek moest maken. Schokkend! De stilte zoeken om naar God te luisteren, om je te laten doordrenken van Zijn nabijheid, wie komt er toe?
Veel mensen genieten bijvoorbeeld van het binnenlopen van een kathedraal in de vakantie. De stilte, de sfeer. Maar thuis slaan we weer op hol of vervallen we weer in de sleur.
Maar we hebben zoveel in ons christelijk huis. De schat moet alleen worden opgedolven.
