En soms … Soms ben ik erg onder de indruk van het geduld van de Here God. Soms - niet omdat er niet altijd een reden voor is, maar gewoon, omdat ik er niet altijd bij stil sta.

Het begint natuurlijk al bij Jezus. In het bijzonder trof het mij toen ik bezig was met het maken van een preek over dingen die gebeurden toen Jezus op weg was naar Jeruzalem. Op weg naar zijn marteldood.

Hoewel zo nu en dan grote menigten hem volgden, was er ook steeds weer afwijzing. In de plaats waar hij opgroeide, Nazareth, wilden mensen hem van een berg gooien. Zo ging het verder. Afgewezen, niet welkom. Totdat uiteindelijk in Jeruzalem de menigte schreeuwt dat Jezus gekruisigd moet worden.

Drie jaar lang maakt hij dat allemaal mee. Aan de ene kant dankbaarheid, verwondering en veel belangstelling. Aan de andere kant afwijzing, jaloezie, tegenstand. Totdat hij uiteindelijk zelfs door zijn vrienden in de steek gelaten wordt. En het meest zwarte moment is natuurlijk vlak voor zijn dood. De uitroep ‘Mijn God, mijn God, waarom hebt u mij verlaten?’ is de uitdrukking van een afschuwelijke ervaring, juist voor Jezus, die zo nauw verbonden was met zijn Vader.

En ondanks al die ervaringen, en wetende wat hem te wachten stond, zette hij door.

Niemand kent ons zoals God ons kent. Hoe gemakkelijk wij van mening en van houding veranderen weet hij. Toch blijft hij doen wat nodig is om ons aan te spreken, te zoeken, te helpen.

Het joodse verhaal over de grootvader die verstoppertje speelt met zijn kleinkinderen zegt genoeg. De man speelt mee, omdat de kinderen het graag willen. Maar wanneer zij hem niet zo gauw kunnen vinden, vergeten ze hem en staat hij voor niets te wachten achter het gordijn.

Wij kunnen God van alles kwalijk nemen – en hem zelfs vergeten - wanneer de dingen niet gaan zoals wij vinden dat het zou moeten. Terwijl we dan ook weer in staat zijn om bij hem te willen schuilen wanneer we dat nodig hebben. Behoorlijk zelfzuchtig, met voorbijgaan aan wat hij verwacht.

Maar Jezus zet door. Hij blijft gaan op de weg naar Jeruzalem; de weg van vernedering en dood. Hij weet wat hij wil en waarom hij zal doen wat gedaan moet worden.

Wie doet het hem na, als dat al mogelijk zou zijn? Wij zouden al lang de conclusie hebben getrokken dat ‘dat volk’ het niet waard was om er ook maar een vinger voor uit te steken. Ja toch?

Dit hele gebeuren laat een verschil zien tussen hoe God liefde ziet en hoe wij er vaak tegenaan kijken. In onze samenleving denkt men dat liefde allereerst te maken heeft met gevoel. En gevoelens gaan gemakkelijk op en neer. Bij God is liefde gebaseerd op een keuze, op de wil en op de beloften die op basis daarvan worden gedaan.

De liefde van God voor ons mensen, zoals deze zo duidelijk wordt in de weg van Jezus, vraagt veel van zijn geduld (denk ik).