Dat de kerk begon in Jeruzalem weten we. Dat het christelijk geloof sterk is geweest in Noord – Afrika is ook niet onbekend. Maar wat weten we van Azië en van bijvoorbeeld Syrië? Voor ons is Europa het hart van het christelijke geloof; Rome en Geneve. In zijn boek ‘Het vergeten christendom’, beschrijft Philip Jenkins, hoe wij ons vergissen ten aanzien van het verleden. Tot ver in de Middeleeuwen, toen het bij ons nog maar net begon, lag de kracht van de kerk in landen waar de christenen nu nog hooguit een kleine minderheid vormen. De kerk verdween grotendeels.
Ook wij hebben te maken met een verschuiving. Het ongeloof slaat toe in onze streken en de kerk schuift naar de rand van de samenleving. De opbloei vindt plaats in andere werelddelen, in Zuid – Amerika en Afrika bijvoorbeeld.
Meestal gaat teruggang geleidelijk, zodat deze niet alarmerend overkomt. Zelfs zijn er geluiden te horen dat inzetten op ledengroei niet nodig is.
De landelijke kerk denkt daar gelukkig anders over. De houding daar lijkt meer en meer de Zeeuwse te zijn: Luctor et Emergo (Ik worstel en kom boven). Zo van: Als we ondergaan, dan in ieder geval strijdend, maar geloven, bidden, hopen en werken blijven we doen.
De avonden in het land, met ds Van Ark en Nynke Dijkstra – Algra, die allerlei mogelijkheden aanreiken om actief te zijn met betrekking tot gemeenteopbouw, trekken veel publiek. Maar de kunst is uiteraard om het daar opgedane enthousiasme te vertalen naar het eigen gemeenteleven.
Minderheid of niet, wij hebben een grote Heer en een sterk verhaal.