Het zal je familie maar zijn. En dat is het, want wij zijn als het ware geadopteerd als kinderen van Abraham. Jezus was Jood en dus … Maar die familieleden zeggen en doen soms heel vervelende dingen. Nu weer wordt de pret om de afspraken met Iran bedorven door de premier daar. Alsof het ook nooit goed kan zijn. En de zorgen om kolonistenkinderen die radicaliseren zijn ook niet mis. Jochies van 15, 16 jaar, die er een soort sport van maken om Palestijnen te pesten, olijfbomen in brand steken e.d. Maar het zal je positie zijn. Leven, met buren die vinden dat je niet thuishoort op de plek waar je voorouders al duizenden jaren geleden hun tenten opsloegen. Telkens weer horen, hoe fout je bent wanneer je bezig bent om je burgers te beschermen. In iedere generatie weer jongeren verliezen die sneuvelen of worden opgeblazen.
Zal het ooit vrede worden in het Midden – Oosten? Niet zolang er mensen rondlopen die elkaar geen plek gunnen.
Een boeiende ontwikkeling is die van een groep Arabische christenen in Israël die wil integreren. Men ziet zichzelf als burger van Israël. Jongeren uit deze groep melden zich aan om dienst te doen in het leger. Maar ook dat levert weer van alle kanten kritiek op.
Laten we blijven bidden om vrede voor onze familie; om de vrede van Jeruzalem, want die zal uitgolven over de hele regio.