Mist u het? Al die gezellige drukte? Al die feestelijke diensten? Of overheerst het gevoel dat het maar goed is dat alles ook weer eens ‘normaal’ wordt?
Pas zag ik een mooie tekening van Marius van Dokkum. Twee mensen op een fiets, rijdend over een viaduct, kerstboom onder de arm. Zijn onderschrift gaf aan, dat hij vreesde dat voor veel mensen Kerst zoiets was als een parkeerplaats. Even anders en dan maar weer snel over tot de orde van de dag.
Alsof er niets gebeurd is.
Uiteraard kan ik alleen voor mijzelf spreken en dan realiseer ik me, dat het risico dat het zo gaat groot is. Wanneer we niet verder komen dan de emotie met betrekking tot het Kind dat geboren is, dan is de kans groot dat de winterkou alles snel weer laat bekoelen.
Toch is er natuurlijk alle reden om met verwondering en dankbaarheid te blijven vieren. Van zondag tot zondag. Niet met toeters en bellen, maar vooral met inhoud. Het Kind is immers volwassen geworden. Het werd de Man van smarten. Het werd de mens die zich voor ons liet martelen, die voor ons dwars door de dood heenging. Voor ons, mensen die niet eens in de gaten hadden wat hun positie was. Slaven waren we, gevangenen. Mensen, die waren overgeleverd aan soms krampachtige pogingen om het leven leuk te maken, te vinden en te houden. ‘Wie wil er nu niet miljonair zijn op 1 januari?’ is ons de laatste dagen van het jaar in de oren getoeterd. En de verkoop van loten liep al net zo hard als die van vuurwerk. Milieubedervend kabaal maken is toch ook leuk? Dat we aan vuurwerk meer uitgeven dan voor de Filippijnen en Serious Request samen, roepen we maar niet al te luid.
Het is een keuze. Of je probeert van alles en nog wat om je leven op te leuken, of in ieder geval dragelijk te maken, of je verliest je leven. Je verliest het, doordat je het in handen geeft van de Heer die terecht heeft gezegd dat Hij het Leven is.
Dat verlies, is pure winst en maakt het leven echt. Jaren geleden hoorde ik van de grote pianist Daniël Waayenberg een les die ik nooit meer kon vergeten. Tijdens een evangelisatieconcert van een studentengroep trad Waayenberg op en werd hij bevraagd. ‘Hebt u last van plankenkoorts?’ was de vraag. Het antwoord was: ‘Vroeger wel. Maar toen ik me realiseerde dat dit angst was voor gezichtsverlies en ik bedacht dat ik mijn leven had verloren – en teruggekregen – toen Jezus voor mij stierf, was ik er van bevrijd.’
Wat hebben we te verliezen en wat te winnen? Dingen die, zoals Jezus zei, aangetast worden door mot en roest? Zaken, die afhankelijk zijn van beurskoersen? Wat we kunnen maken, bedenken en hebben is allemaal uiterst kwetsbaar. Vrede met God en daardoor ook met jezelf, is van een andere orde. Wie dit ontdekt kan vol verwachting verder, ook na alle feesten.