Natuurlijk begrijp ik, dat je niet alle zaken tegelijkertijd kunt aanpakken. Maar wanneer er duidelijke keuzen worden gemaakt tegen de één en niet blijkt dat de ander ook ooit aan de beurt zal komen, wordt het lastig, zo niet schijnheilig.
Het is duidelijk, dat Israël niet correct handelt waar het gaat om de nederzettingen op de Westelijke Jordaanoever. Het kan ook duidelijk zijn, dat de situatie voor alle betrokkenen daar een heel lastige is.
Maar waar ik moeite mee heb, is de dubbele moraal die ons land toont. Elke fout van Israël wordt breed uitgemeten – en dat mag. Handel met bedrijven en organisaties die zich ook bezighouden met de nederzettingen, wordt gedwarsboomd en afgebouwd.
Geen enkele moeite heb ik, met pogingen om de Israëlisch te bewegen om een volgende – en liefst beslissende – stap te zetten op de weg naar vrede. Hoewel je natuurlijk voor vrede wel twee partijen nodig hebt. Dan wordt het lastig, wanneer je als volk omringd bent door lieden die je bestaansrecht ontkennen en vinden dat je in de regio niet thuishoort.
Onze overheid stelt dat er geen sprake is van een boycot van Israël. Maar hoe noem je onze opstelling dan? Bedrijven trekken zich terug, samenwerking wordt verbroken, enz. De overheid verbiedt niet, maar adviseert.
Maar hoe zit het dan met de economische relatie met bijvoorbeeld China? Is die te belangrijk voor ons? Stel dat de Oeigoeren en vooral de Tibetanen zouden vragen om dezelfde aandacht onzerzijds als de Palestijnen van ons krijgen? De Tibetanen doen dat al jaren, maar tot nu toe zonder veel succes. Wij knuffelen alleen hun geestelijk leider, de Dalai Lama, en gaan er met vakantie.
En dan dichterbij. De pijn van de Molukkers. Het onrecht dat hen is aangedaan; de machteloosheid, die in het verleden soms leidde tot harde actie. Je zou het een Molukse intifada kunnen noemen wat er alweer lang geleden gebeurde in Drenthe. En er is meer. Indonesië pompt Nieuw – Guinea vol met onder meer Javanen. De plaatselijke bevolking weet zich achtergesteld, protesteert en wordt gemolesteerd. De manier, waarop destijds het besluit is genomen dat dit land bij Indonesië zou gaan horen, was ronduit smerig. De bevolking is toen niet gehoord en telt tot op de dag van vandaag niet mee.
Wat doen wij voor hen? Indonesië onder druk zetten? Het land is niet zo groot en belangrijk als China, dus wat dat betreft zou het kunnen. Maar we doen het niet. Misschien omdat we wel weten dat het noch de overheid van Indonesië, noch de wereld ook maar iets interesseert wat wij er van vinden. Net zoals het niet van belang is wat de bevolking daar er van vindt.
Dubbele moraal. Wie heeft er niet iets van? Je ontkomt er misschien niet aan, maar het is te hopen, dat je er wel last van hebt. Wanneer immers het geweten knaagt, is er hoop op verandering. En als dan ons geweten ook gaat werken voor al die christenen die in een deel van onze wereld worden opgejaagd …
‘Laat komen Heer Uw Rijk!’