Naast ‘liefde’, is ‘verzoening’ toch wel één van de mooiste begrippen in de bijbel. Het is vanwege de liefde van God, dat er verzoening mogelijk is. Het is een woord dat we vrij gemakkelijk kunnen gebruiken. Een beetje in de sfeer van ‘zand er over, we praten er niet meer over’. Maar dat doet enorm tekort aan de betekenis van het begrip. Net zoals genade niet goedkoop is, zoals we van Bonhoeffer hebben geleerd, is verzoening een kostbaar iets. Iets om in deze tijd van Advent over na te denken. Om onszelf te bevragen. Wat zegt het ons, dat Jezus zich vernederde om ons te hulp te komen? Want dat is wat hij gedaan heeft. Niet alleen door zich uiteindelijk te laten kruisigen, maar zoveel eerder al. Hij, die alles was, liet alles los en werd één van ons. Niet, door met een soort mirakel ineens als volwassene in ons midden te verschijnen. Hij kwam zo kwetsbaar als een mens maar kan zijn. Hij kwam vanuit de totale gaafheid, naar een wereld vol onrecht en ongelijkheid. Bovendien een wereld die geen weg met hem wist en niet anders wist te reageren dan door hem weg te werken. Dat dit niet lukte, lag niet aan ons, mensen.
Die stal, die grot in Betlehem, werd de plaats waar de grootste gebeurtenis uit de geschiedenis van deze wereld werkelijkheid werd.
Je moet het maar geloven. Begrijpen is er niet bij.
Nogal eens is te horen dat mensen in het bestaan van God en in het effect van Jezus komst niet kunnen geloven. ‘Kijk maar om je heen naar wat er in de wereld gebeurt’, zo klinkt het dan. ‘Het kan niet waar zijn dat er een (zorgzame) God bestaat.’ De vraag wordt niet gesteld of de God waar het dan over gaat misschien een eigen bedenksel is. Kennelijk hebben velen een beeld van God, dat nogal zelfbedacht is. Een soort ‘zoete Jezus’, die voor ons de dorens van de rozen haalt om onze vingertjes te sparen. Dat is in ieder geval niet het beeld dat God ons van zichzelf en van Jezus geeft. Hij heeft niet anders beloofd dan dat hij ons nooit in de steek zal laten. Het ‘donker dal’ van Psalm 23 is voor de meeste mensen wel herkenbaar.
Het is daar, temidden van wat mensen elkaar en de schepping aandoen, dat de hoop kan oplichten. En de bron van die hoop vieren wij in deze tijd.
God heeft zich, door Jezus, met ons mensen verzoend. En wat heeft het hem veel gekost. Het is alleszins logisch, dat nu van ons gevraagd wordt om ons hele hebben en houden toe te vertrouwen aan deze Heer.
‘Het zonlicht van Pasen wint hier al aan kracht’, dichtte Sytze de Vries in een kerstlied. Kerst: hij heeft alles gegeven en alles gewonnen. God zelf maakt het goed.
