Een boeiende aflevering van Zomergasten met veel aandacht voor ‘angst’. Wie kent het niet? Er is zoveel, waarvoor een mens bang kan zijn.
En soms denk ik, dat dit toeneemt naarmate je ouder wordt.
Wanneer wij vroeger van een bezoek aan een van de ouders naar huis reden, legden we drie slapende kinderen achter in de stationcar. Nu denk ik: Hoe haalden we het in ons hoofd? Stel, dat er iemand ons van achteren had aangereden! Toen stond ik daar geen moment bij stil. Onverantwoordelijk? Misschien.
Maar je hoeft niet ouder te worden om te weten wat angst is. Spinnen. De waardering van je vriendinnen en vrienden. Hoe je er uit ziet. Het beginnen in de brugklas.
En dan kun je wel zingen: ‘Je hoeft niet bang te zijn …’ (Lied 935). Maar als je dat wel bent?
Toen onze oudste geboren was (1971), kregen we van een kennis een brief waarin hij ons vroeg hoe we het in ons hoofd haalden een kind ‘in de wereld te zetten’. Het was de tijd waarin veel mensen bang waren voor de atoombom en voor een mogelijke oorlog. Bang voor overbevolking en tekorten.
Vanmorgen schrok ik van de verhalen in een column in de ochtendkrant. Verhalen over zogenaamde asielzoekers, die hun religieus fanatisme mee hadden genomen naar Europa. Ik vertrouw er op, ook uit eigen ervaring met mensen die zijn gevlucht, dat het daarbij gaat om een enkele rotte appel hier en daar. Maar de gedachte dat mensen hierheen komen met het idee dat je ongelovigen kwaad mag doen, stemt niet vrolijk. En in dezelfde krant het verhaal van een meisje dat haar vader en broers niet durft te vertellen dat zij niet gelooft. Bang, voor wat haar dan zal overkomen.
En kijkend naar onze samenleving, hoeveel zorg en angst kan dat niet opleveren? Nu de structuur die normen en waarden opleveren meer en meer wegvalt, wat betekent dat? Wanneer we elkaar voortdurend vertellen dat je vooral aan jezelf moet denken en voor jezelf moet zorgen, hoeveel draagt dat bij aan een leefbare wereld?
Maar er is gelukkig veel tegengif. Onze maatschappij draait mee op talloze vrijwilligers. Mensen, die zich belangeloos inzetten voor anderen.
Ook in Duitsland werd het zichtbaar. Aan de ene kant de neo – nazi’s met hun geweld tegen vluchtelingen, samen met mensen die bang zijn wat dan ook te verliezen. Aan de andere kant mensen die doen wat nodig is om vluchtelingen te helpen en zich thuis te doen voelen (voor zover dat mogelijk is). Een Angela Merkel, die onbevreesd de angst en haat afwijst en pleit voor medemenselijkheid. Een prachtige fotoserie. Naast elkaar stonden ze, foto’s van de stroom mensen die de DDR ontvluchten en foto’s van de mensen die door Servië en Hongarije liepen, op weg naar veiligheid en vrijheid.
Je hoeft niet bang te zijn. Maar als je het wel bent, realiseer je dan dat het inderdaad mogelijk is om alles te verliezen. Jezus benoemde dat al voor zijn volgelingen. Maar waar het echt om gaat, dat kan niemand je afnemen. Tenzij jij je laat inpakken.
