‘Een klaagmuur en een zeurdeur op de Dam’. Die woorden komen met regelmaat voorbij in een reclame. Ze slaan weliswaar niet op de kerk en op geloven, maar dat zou best kunnen. Vandaag las ik een artikel over de EU. Wij schijnen wel de nadelen, maar nauwelijks de voordelen te zien. We laten ons dat door bepaalde politici aansmeren. En dan somberen we heel wat af. Ook als gelovigen doen we dat denk ik. Onbegrijpelijk is het niet. Kerkbezoek gaat achteruit, net als inkomsten. Vrolijk geloven en de lofzang gaande houden valt niet mee. Wat mankeert ons toch? We hebben het beste nieuws in huis, maar het lijkt niet te lukken om dat aan ‘de man’ te brengen. En in plaats van creatief nieuwe wegen te zoeken, zuchten we en gaan dikwijls toch maar verder op de bekende weg. We zitten vast in ons bekende patronen en houden vast aan wat ons vertrouwd is aan gewoonten. Waar is ons vertrouwen in de Heer van de kerk? Wat zou het ons goed doen wanneer wij konden ontspannen. Wanneer wij ons lieten aanspreken door het vertrouwen dat het Koninkrijk van God echt komt. Wanneer wij zouden erkennen, dat het geloven niet zit in wat wij gewend zijn, maar in wat ons is toevertrouwd. Dan klagen en somberen we niet, maar dan gaan we zoekend en vertrouwend op Gods Geest verder. Zoekend naar nieuwe vormen voor het oude verhaal, dat zo ongelooflijk sterk is. Het gaat niet om de verpakking, maar om de inhoud en die heeft geen houdbaarheidsdatum maar wel aantrekkingskracht.