Wij zijn verhuisd en kerkelijk stelt ons dat voor een flinke uitdaging. Voorlopig zijn we geografisch ingedeeld in een wijk met drie zeer verschillende kerkgebouwen. Niet dat de gebouwen zo belangrijk zijn, maar het soort bijeenkomsten dat er wordt gehouden is nogal divers. Bovendien kregen we van het kerkelijk bureau een brief waarin stond dat we ook nog voor een andere wijk zouden kunnen kiezen. Dat zoiets kan verbaast me niet, maar dat het zo ruim wordt aangeboden vind ik toch wel bijzonder. Misschien is het een poging om iedereen binnenboord te houden. Een poging, die gebaseerd is op het gegeven dat ook gelovigen niet meer zo volgzaam zijn als zij wel zijn geweest in het verleden. Immers, wanneer vroeger thuis de wijkgrenzen weer eens anders werden getrokken, liepen wij 's zondag 'keurig netjes' naar een ander kerkgebouw. Het gebouw, dat bij 'onze' wijk hoorde. Nu lijken we mondiger te zijn geworden en kiezen we meer voor wat en wie naar onze smaak is. Daar valt wel iets voor te zeggen, maar het is ook een risico. We worden in de Bijbel al gewaarschuwd dat er een tijd zal komen dat mensen voorgangers kiezen die hen 'de oren kietelen'. Met andere woorden, preken en vormen die aanspreken. Maar zoeken we dan ook niet bijvoorbeeld bevestiging van wat we toch al vinden en geloven? Schuilt daar het verlangen achter om gerustgesteld te worden? Zo van 'ik zit wel goed en God zal tevreden zijn'? Het is mooi lijkt me wanneer een dienst aanspreekt, maar het kan ook sussend werken. Het kan ons slaperige christenen maken. De geschiedenis leert, dat een Opwekking gepaard ging (en gaat) met een bijbelse boodschap die ons overhoop haalt. Een boodschap, die ons duidelijk makt dat we het niet van ons brave, nette christlijke gedrag moeten hebben, maar van Gods genade. En die genade vraagt berouw en overgave. Met andere woorden - om het maar even duidelijk te stellen - wanneer Gods Woord klinkt worden we mogelijk en hopelijk onrustig, losgeweekt uit onze vertrouwde werkelijkheid om weer fris in het spoor van Christus te gaan. Het zijn van die klanken die door de eeuwen heen steeds weer klinken. Begrippen als 'dagelijkse bekering' en niet te vergeten de vraag naar onze 'eerste liefde'.
Met al dergelijke vragen zullen wij op de een of andere manier rekening moeten houden bij het zoeken naar een plaats waar we geestelijk kunnen wortelen. Niet wat ons aanspreekt alleen, maar vooral ook waar moeten we zijn. Waar kunnen we dienstbaar zijn. Want gevoed worden en groeien in geloof zal alleen gaan wanneer wij niet onszelf zoeken, maar zoeken naar de weg die de Heer met ons wil gaan. Of dat nu is in een stad met tientallen mogelijkheden of in een dorp met één gemeente. Wie uit is op bevestiging allereerst en vergeet te dienen en door te geven, zal vastroesten en daarna verhongeren waarschijnlijk.
We zullen zien wat de toekomst brengt en ik zal u op de hoogte houden.
