Wanneer heb ik voor het laatst met iemand gepraat over wat Jezus voor mij betekent? Om eerlijk te zijn zou ik het niet weten. Wat ik wel weet is, dat ik de kans nogal eens voorbij laat gaan. Zoals na een kerkdienst, wanneer er wordt nagepraat bij de koffie. Wat zou het niet voor de hand liggen om het te doen. Zeker wanneer een van de bezoekers/luisteraars/kerkgangers een inhoudelijke opmerking maakt. Wat houdt me tegen om op zo’n moment te reageren met de vraag wat Jezus voor haar of hem betekent? Niets eigenlijk, maar ik denk er gewoon niet aan. En hoe komt dat? Is het verlegenheid? Denk ik, dat men het een gekke vraag vindt, overdreven? Of heb ik er geen vertrouwen in dat een dergelijke vraag zin heeft? Ga ik er van uit, dat er toch wel geen antwoord of gesprek zal komen over het onderwerp?
Wat is er de oorzaak van, dat wij er zo matig in slagen om te doen wat Jezus ons heeft gevraagd: ‘Maak alle volken tot mijn discipelen … ‘? Waar is de kracht van de verkondiging gebleven? Misschien denk je nu aan vrije gemeenten die wel groeien. Het zij hen gegund, maar hoeveel bekeerlingen zijn er daar en hoeveel bezoekers/leden die uit andere kerken zijn overgekomen?
Denk nu niet dat ik somber ben over de kerk. Ik ben dankbaar voor wat er is en voor de toewijding en trouw van zoveel mensen. Een voorbeeld. Deze zomer was ik in Zeeland en bezocht op Schouwen een openluchtdienst. Deze gemeente doet dat – als er geen regen wordt verwacht – in juli en augustus elke zondagmorgen. De hoeveelheid vrijwilligers die er voor nodig is – steeds weer - is groot. Maar ze zijn er. De stoelen staan klaar, het podium, de geluidsinstallatie, enz. En hoeveel mensen zorgen er niet voor dat elke wijkkerk in ons land de lofzang gaande kan houden? Om niet te spreken van het bezoekwerk, de zorg voor elkaar en anderen. Geweldig. En dan leveren de kerken ook nog de grootste groep vrijwilligers in de samenleving. Echt veel is er om dankbaar voor te zijn. Maar dan kom ik toch nog weer terug bij mijn vraag van het begin. Waarom vinden velen van ons het kennelijk lastig om te praten over de betekenis van Jezus? Zelfs met eigen kinderen en kleinkinderen? Bang dat we als zeuren of drammers worden ervaren? Of weten we gewoon niet hoe we het moeten aanpakken? Dan blijft nog altijd wat Jacobus ons voorhoudt en dat omschreven kan worden als ‘geen woorden, maar daden’. Wat geeft God ons toch gave mogelijkheden. En van groot belang is mijns inziens dat we, vanuit de dankbaarheid voor wat Jezus ons heeft gebracht, vol verwondering en vreugde het leven vieren en de onzen en wie we tegenkomen zegenen met liefde.
