Binnenkort bestaat Youth for Christ in Nederland 70 jaar. Zelf leerde ik de organisatie goed kennen in de zeventiger jaren, in de provincie Noord-Holland allereerst en daarna landelijk.
In verband met het jubileum werd ik kort geïnterviewd en dat levert uiteraard een vloed aan oude (en veelal goede) herinneringen op. Maar ook wel wat verwondering. De medewerker die mij belde had bijvoorbeeld nooit gehoord van Samensmeden. Hij was natuurlijk ook geboren ver nadat conferenties onder deze naam werden gehouden. Ieder jaar werd er destijds, tussen Kerst en Oudjaar, ergens in het land iets georganiseerd waar vele honderden jongeren aan meededen. Slapend in schoollokalen, samenkomend in kerkgebouwen voor muziek en bijbelstudies, werden de dagen gevuld. Enorm stimulerend.
Toen ik hoorde dat dit feest onbekend was, vroeg ik naar Mayday. Hetzelfde resultaat. Terwijl Mayday, gehouden op Hemelvaartsdag, in die tijd tot wel 10.000 bezoekers trok. In de veehallen van Leeuwarden traden – voor zover ik weet voor het eerst in christelijke kring – Elly en Rikkert op. Nog niet zolang daarvoor tot geloof gekomen, gaven ze daar op Mayday een geweldig en heel vrolijk getuigenis met hun verhaal en hun liederen.
Dat wás allemaal. Ooit. Tijden veranderen, maar Youth for Christ is gebleven en doet nog altijd prachtig werk. Het Evangelie wordt gedeeld, jongeren bereikt en geholpen.
En het lijkt alsof langzaam maar zeker de tijd dat je niet gelovig hoorde te zijn als je serieus wilde worden genomen, achter ons gaat liggen. Zeker, de politieke meerderheid in ons land weet dat nog niet, maar het geloof in Jezus wordt weer interessant. De schrijver Stephan Sanders bijvoorbeeld, vertelde in een interview dat hij zoekend met geloof bezig is. Hij leert ‘God zeggen zonder te giechelen’.
En straks hebben we weer The Passion en de Matteüs. Prachtige momenten, waar zichtbaar en hoorbaar wordt – voor degene die zoekt naar werkelijkheid – hoe immens de liefde van God is. In ieder geval zullen weer heel veel mensen worden geconfronteerd met het verhaal van Jezus.
Ik weet het, sommigen hebben moeite met de manier waarop het Evangelie wordt gepresenteerd als bij The Passion. Maar vergeet dan niet, dat God ver gaat als het gaat om verstaanbaarheid. Zo las ik pas, dat het eerste woord van de tien geboden een Egyptisch woord is: Anoki. Nooit bij stil gestaan dat Israël al ruim 400 jaar in Egypte had gezeten en dus vast en zeker de taal van dat land was gaan spreken.
Zoals Youth for Christ zoekt naar verstaanbaarheid voor jongeren van nu, laat het zien dat men begrepen heeft wat Jezus deed. Jezus, die - als de rabbijnen – verhalen vertelde en daarmee de mensen uitnodigde om naar de betekenis te vragen. Zo klinkt er Egyptisch op de Sinaï.
Wat betekent dat anders, dan dat wij worden uitgenodigd om – juist ook weer op weg naar Goede Vrijdag en Pasen – aan onszelf en elkaar de vraag te stellen hoe we verstaanbaar kunnen leven? De betekenis van de weg van Jezus, hoe beleven we en hoe delen we die?
