In het Dienstencentrum van onze kerk ontmoette ik ds Van Ark, de man van Missionair werk. Hij vertelde me, dat hij met enige regelmaat een voorbeeld gebruikte in een preek of bij een spreekbeurt over hoe wij kunnen reageren wanneer iemand geen respect toont voor onze Heer.
Het verhaal dat hij eens hoorde gaat over een jonge vrouw. Zij liep in een ziekenhuis ‘oude stijl’. Hoge gangen, met een geweldige akoestiek. Een eind voor haar liepen twee dokters - - in –opleiding. Een van deze jongemannen vloekte hardgrondig. Dat klinkt goed door in zo’n gang. Haar reactie was een luidkeels: ‘Halleluja’.
Ik vertelde hem een ander verhaal. Ook te gebruiken als illustratie. Het halletje van een trein stond vol met mensen die wilden uitstappen. Plotseling remde de trein hard, zodat iedereen heen en weer werd geschud. ‘Jezus’, was de reactie van een van de reizigers. Achter hem stond iemand die daarop vroeg: ‘Hé, ken je Hem?’. De man draaide zich een beetje om, voor zover dat ging, lachte, en zei: ‘Je hebt gelijk’.
Heeft het zin om te reageren wanneer er wordt gevloekt of wanneer er minachtend wordt gedaan over het geloof of over God?
Daar wordt nog wel eens aan getwijfeld. Maar hoe voelt het wanneer je niets zegt of doet? Het heeft natuurlijk geen zin om vermanend of boos te doen. Ook hierbij is het ‘de toon die de muziek maakt’. Maar in een dergelijk geval niet opkomen voor je geloof, wat betekent dat?
Wij doen het niet met messen of kogels. Dat hoort niemand te doen, welke godsdienst men ook aanhangt. Joas, de vader van Gideon, maakte al duidelijk dat een God, die echt God is, voor zichzelf opkomt, schreef ik de vorige keer.
De krachten, die ons wijs willen maken dat het geloof een bedenksel is van onszelf, maken zich langzaamaan sterker. En dat is te begrijpen, wanneer men er van uitgaat dat geloof niet meer is dan een idee. Een idee, dat kracht en troost geeft aan wie dat nodig meent te hebben. Sterke mensen en mensen die zelf nadenken, hebben dat niet nodig. Vooral dit laatste wordt ons door het Humanistisch Verbond duidelijk gemaakt. Maar wat, als geloof heel veel meer is? Wanneer het gaat om God, die zichzelf aan mensen bekend maakt en met wie mensen door Jezus een relatie kunnen krijgen? Een God, die laat merken dat Hij de Levende is?
Wie Hem zo heeft leren kennen, heeft geen boodschap aan praatjes buiten en (helaas) soms binnen de kerk, die niet verder komen dan dat het gaat om eigen bedenksels, maar dat die eigen wijsheden toch wel nuttig zijn.
De tijd wordt rijp, dat wij vriendelijk, maar duidelijk laten weten waar we voor staan. Voor Wie we staan. Misschien hebben we te lang gezwegen, zijn we te lang bescheiden geweest. Het gaat er niet om dat we opdringerig worden. Maar als ons geloof ons kostbaar is, gunnen we het toch zeker iedereen?
Laten we meer delen wat ons beweegt.
