‘Ben je ook gelovig?’ vroeg mijn vrouw pas aan iemand. Het antwoord was duidelijk: ‘Nee, ik ben bewust ongelovig’. Het waarom van die keus loog er niet om, maar vroeg wel de nodige aandacht. Zijn idee was namelijk, dat gelovig - zijn inhield dat iemand anders je vertelde wat je wel en wat je niet mocht doen en denken. Je zou je zelfstandigheid kwijtraken. Op de achtergrond schemert dan ook al snel het beeld van ‘hel en verdoemenis’ en van ‘het opgestoken vingertje’. En wie heeft daar behoefte aan. Maar, dat iemand zoiets denkt is niet verbazingwekkend. De kerk heeft het er in het verleden soms wel naar gemaakt en een eenmaal verkregen beeld is niet zo gemakkelijk weer kwijt te raken. Of er veel mensen zijn, die zo over geloof en kerk denken weet ik niet, maar wat ik wel weet is dat er heel wat misverstand bestaat. Toevallig kreeg ik niet zo lang geleden tweemaal de vraag of je wel zomaar een kerk binnen mocht lopen om eens een dienst bij te wonen. Hoe welkom wil je het hebben.
Er zijn wijze mensen die zich het hoofd breken en de pen hanteren wanneer het gaat om het zoeken van een antwoord op de vraag wat de reden is dat het christen – zijn kennelijk veel smaak is kwijtgeraakt en voor velen een zo onbekend verschijnsel is geworden. Er is van alles voor aan te voeren: de vormgeving van de dienst, de niet altijd even goed verstaanbare, rákende preken en ga maar door. Allemaal waar waarschijnlijk, maar wat dan nog? Er is al veel geprobeerd om de drempel omlaag te krijgen, maar veel zoden zette dat niet aan de dijk. Toch gebeuren er wonderen, toch worden mensen geraakt, toch komen er mensen tot geloof.
Pas realiseerde ik mij, dat ik het woord crisis zoveel vaker las en hoorde dan het woord christen. Crisis in de kerk, in het geloof, in de samenleving, in de wereld. Er is gelukkig zo langzamerhand behoorlijk wat aandacht voor al die crises. Maar het christen – zijn? Toegewijd, integer, oprecht, eerlijk, kortom: duidelijk christen – zijn? Uitkomen voor wie je bent en wat en vooral in Wie je gelooft. Lukt ons dat een beetje? Ooit droegen veel jongeren een button met het opschrift: Ik schaam mij het Evangelie niet. Zou dat nog kunnen? Zou ik/jij/u het zelf aandurven? Zou je kunnen geloven, dat zoiets leuke contacten en goede gesprekken oplevert? Zou je dergelijke gesprekken aandurven? Christen - zijn, hoorde ik pas – het was meen ik naar aanleiding van een uitspraak van Bonhoeffer - betekent, dat je hele bestaan doordrenkt is van het besef dat je van Christus bent. Van Hem, die zich nooit voor ons schaamde. Een atlascomplex, het gevoel dat het allemaal van ons afhangt en dat wij overal voor verantwoordelijk zijn, dat moeten we mijden. Maar wat wel kan, wat ieder van ons kan, is: misverstanden mee rechtbuigen, open zijn over geloof en bidden, trouw bidden.
