Niet zolang geleden was ik op Ground Zero. Allerlei –ongetwijfeld handige- mannen met bouwhelmen liepen er rond op de nog kale vlakte. Grote machines daverden. Er was een verhoging gebouwd vanwaar de nieuwsgierige bezoekers het geheel konden gadeslaan. Ondanks deze toeristische handreiking, was het indrukwekkend om de plaats te zien waar de agressieve waanzin zoveel slachtoffers had gemaakt. Mensen, die ’s morgens hun man of vrouw en kinderen goedendag hadden gekust, nog even hadden gepraat over mogelijke plannen voor de avond en met meer of minder zin naar hun dagelijkse werk waren gegaan en niet terugkwamen.
En weer is Ground Zero een slagveld. Gelukkig niet bloedig deze keer. En wat moet je er van denken?
Burgemeester Bloomberg schreef een pleidooi over de tolerantie van de stad. President Obama zoekt naar de juiste houding, zodat hij niet de gemene opmerkingen over zijn zogenaamde moslim – zijn versterkt, maar wel de aarzelende mensen overhaalt naar ruimte voor hun medemens.
En een Nederlandse politicus ziet zijn kans schoon om weer eens stoer te scoren als een echte redneck.
Ongeveer 200 meter (twee blokken) ligt er tussen het geplande islamitische gebouw en de plaats waar de torens stonden. De plannen voor het gebouw lijken een geest van verzoening te ademen, maar daarover wordt weinig gezegd in onze pers. We kunnen van alles lezen over de controverse, maar tot nu toe weinig over de inhoud van de plannen.
Het doet allemaal wat denken aan opmerkingen zoals ze bij ons wel klinken: ‘Waarom hier moskeeën bouwen als er in islamitische landen geen kerken mogen worden gebouwd?’
Het antwoord lijkt mij duidelijk. Onze kracht ligt in ons ‘zwak’ zijn. Onze kracht ligt in het woord van Jezus dat wij moeten doen wat we zouden willen dat ons gedaan werd. Dus niet wachten op het tot bezinning komen van ‘de andere kant’, maar zelf laten zien hoe het ook kan. Toch?
