Een vreemdeling
In eigen land voel ik mij de laatste tijd zo nu en dan een vreemdeling. Dat heeft niet te maken met de baarden, hoofddoeken en lange gewaden die de straten vullen in de wijk waar enkele van mijn kinderen wonen. Zeker voelt dat door de hoeveelheid vreemd aan, maar een ander kind woont in een Arabisch land, dus ik ben wel iets gewend. Nee, mijn gevoel van vervreemding heeft te maken met de reacties binnen ons politieke gebeuren. Asielzoekers, afgewezen en op straat gezet; soms met kleine kinderen. De gewenning die lijkt op te treden, bij het over één kam scheren van aardige, maatschappelijk actieve mensen uit Noord – Afrika en jongetjes met die achtergrond die zich misdragen omdat ze de cultuurschok niet te boven weten te komen.
Wanneer ik in de bijbel lees over de plaats van de vreemdeling in onze samenleving, dan loop ik aan tegen een totaal ander geluid. Ik besef ook wel, dat er een schifting plaats moet vinden en dat er geen opvang mogelijk is voor elke gelukzoeker. Maar wist je dat bijvoorbeeld de stad Leiden ooit haar grootste bloei kende toen daar 40% van de bevolking allochtoon was? Wij verbieden jarenlang bekwame, goedgeschoolde vreemdelingen, die graag hun steen bij willen dragen en zich willen inzetten, om aan het werk te gaan. Velen in ons land zien hen, die er anders uitzien, als bedreigend. Daarmee doen wij zowel hen als onszelf tekort. Angst is en blijft een slechte raadgever. God heeft deze wereld veelkleurig geschapen. Nu moeten wij nog leren om daarmee om te gaan.
