Het is echt serieus werk
Politiek bedoel ik. Soms is dat moeilijk te geloven. Kijk maar naar Italië. De premier van dit ogenblik is een man die zijn werk serieus neemt. Maar langzaam stijgen de cijfers voor Berlusconi. Weten de mensen daar dan niet wat het verschil is tussen prins carnaval en een eerste minister? De krant La Stampa publiceerde een lange lijst van door B. gebroken verkiezingsbeloften. En weer is hij op die tour; weer belooft hij allerlei onmogelijke, maar populaire dingen. En (een deel van) het volk vindt het prachtig. Arm volk.
Ook bij ons twijfel ik wel eens. Er is een lijsttrekker die alleen maar lijkt te kunnen schelden en kraken wanneer hij het woord krijgt. Ook die man trekt stemmen; waarschijnlijk in de sfeer van: “Hij durft het tenminste te zeggen”. Maar is dat serieuze politiek? En laten we het dan maar niet hebben over mijn categorie: 50-plus.
Het is vermoedelijk vreselijk achterhaald, maar ik snak nog altijd naar staatslieden. Mensen, waar je tegenop kunt kijken, omdat je vertrouwen hebt in hun oordeel. Mensen van wie je weet, dat zij in het bedrijven van politiek uitstijgen boven partij- en persoonlijk belang.
Het is echt serieus werk, maar ik zou zo graag willen/kunnen geloven, dat iedereen die met dit vak bezig is, het ook hoogst serieus neemt. Aan ijver en inzet twijfel ik niet, geloof me. Maar staatslieden moeten toch boven populisme en partijbelang staan?
