Een vrouwtjesmerel bouwde een nest in de tuin. Ze was nog alleen. Na een paar dagen ging ik voorzichtig kijken hoever zij was gekomen. We keken elkaar recht aan. Kennelijk is zij zo geschrokken van mij, dat ik haar nu al een week niet meer heb gezien. Het nest is leeg.
Het gezicht van een mogelijke of van een bewezen vijand kan er voor zorgen dat je in je schulp kruipt. Bang en onzichtbaar wordt. Zoals dat kwaadaardige gezicht dat de stilte voor Pasen verstoorde met walgelijk veel geweld. Angst voor je eigen hachje en dat van anderen kan het gevolg zijn. Maar wat levert angst ons en onze samenleving op? Een leeg nest, mooi gebouwd, maar nutteloos. Brusselse hotels zijn leeg nu. Mensen durven zeker niet meer. Verwachten ze echt dat men daar nog eens toeslaat? Een van mijn kinderen woont in Egypte (met dochter en zoon) en regelmatig krijg ik de vraag of het wel veilig is daar. Hoezo veilig? Er gebeuren nare dingen in dat land. Net als in het onze. Maar hoe groot is de kans dat je er mee te maken krijgt?
Wanneer wij ons bang laten maken zijn we als die merel. Alles wat zo mooi opgebouwd is, komt er leeg en verlaten bij te liggen. De vreugde over wat bereikt is verdampt. Dat laten we toch niet gebeuren?
En nog belangrijker: een onbekend gezicht, daar word je toch niet bang van? Ook niet in je eigen buurt! Ik hoop dat de merel terugkomt, met een man.