Is er iemand nog geïnteresseerd in de wens van Papoea's om zelfstandig te worden? Dit volk heeft het niet gemakkelijk nu Indonesië er de baas speelt/is. En China? Wie maakt zich nog druk om de bezetting van Tibet? Wie steunt de organisatie ‘Free Tibet’? Zou het gebrek aan belangstelling te maken kunnen hebben met fatalisme? Zo van: daar is toch niets aan te doen? En een andere kwestie. Wie komt in actie tegen hen die er op uit zijn christenen te vermoorden? Drieeneenhalfduizend doden waren er in 2018 – las ik ergens. Wie steunt organisaties die mensen – potentiële slachtoffers - weerbaar maken en nabestaanden steunen?
Het lijken onoplosbare problemen. Bovendien moeten wij ons hoeden voor een atlascomplex. De hele wereld kunnen we niet op onze schouders dragen. Maar toch … Dat beetje wat voor ons wel mogelijk is, kunnen we dat met een gerust hart nalaten?
Iets anders. Jaren geleden stonden wij in Nederland pal achter Israël. Dat is veranderd. Natuurlijk heeft dit te maken met de huidige premier en zijn politiek. Maar sterker nog met de psychologische oorlogvoering van de kant van hen die de staat ontkennen en soms zouden willen vernietigen. De ‘nakba’, de ramp voor de Palestijnse bevolking door en na de oorlog van 1948, speelt nog altijd een grote rol. De controle (velen spreken van ‘bezetting’) door Israël gaat vaak te ver. Veel is niet goed te praten. Maar waarom is onze kritiek op het bedreigde Israël zoveel sterker dan die op China. Of zijn dat ‘appels en peren’?