Twee werelden
Soms verbaast een mens zich over de tinten van een zonsondergang. Of over een magnifiek uitzicht. Mijn dochter placht te reageren, toen zij nog jonger was dan zij nu is, op de met ontzag en verwondering uitgesproken woorden: ‘Wat een prachtwereld’. Haar antwoord was steevast: ‘Nee heit (pa), dezelfde wereld, maar dan anders’.
Toch, in mijn beleving, blijft de tweedeling hangen. Natuurlijk besef ik zeer wel, dat de diversiteit deel uitmaakt van het geheel van de schepping. Maar de verschillen kunnen zo groot zijn, of in ieder geval groot lijken.
Die ‘twee werelden’ ervaar ik de laatste dagen weer in de reacties op de te vroeg bekend geworden miljoenennota en de daaruit voortvloeiende plannen. Allereerst op het terrein van de betrouwbaarheid. Van de overheid - en van de mensen die haar vertegenwoordigen – mag je verwachten dat zij betrouwbaar is. Dat valt dus tegen. Een stuk, dat in vertrouwen tijdig ter beschikking wordt gesteld, ligt direct op de tafel van een journalist. ‘Wie is de mol?’
Maar dan de commentaren. Oppositieleden wekken nu en dan de indruk dat de regering bijna bewust ons gezamenlijk naar de afgrond leidt. De media weten altijd wel de een of andere – soms gepensioneerde – hoogleraar te vinden die dit commentaar ondersteund. Dommer dan dit schijnt er niet gehandeld te kunnen worden. Dat voortdurend blijkt dat de werkelijkheid anders is, dat regeren in deze tijden een zeer gecompliceerde bezigheid is en dat populisme een gevaarlijk en goedkoop gedoe is, heeft geen invloed op het gedrag van deze commentatoren. Het besef, dat je elkaar nodig hebt, om samen de crisis te lijf te gaan en te boven te komen, verkoopt waarschijnlijk slecht en levert geen zetelwinst op. Jammer.
Hoe zou het politieke veld er uit zien en hoe krachtig zou het kunnen zijn wanneer regeringspartijen en oppositie ons lieten merken dat zij beseffen: met respect voor elkaar zijn wij bezig met dezelfde taak (dienen!), maar we zien sommige dingen misschien hier en daar iets anders?
Pieter Boomsma
