Centrum en struikelsteen
De vraag waarom de gebeurtenissen in het Midden – Oosten ons zo raken, veel meer dan rampen elders in de wereld, blijft spelen. De laatste verklaring die ik las had weer te maken met Jeruzalem als centrum van de wereld. Zou het? denk ik dan. Vele duizenden sterven in Afrika: Oost – Congo, Zimbabwe, Darfur, HIV/Aids. We worden er moe van en slechts een enkeling - vrees ik – betreurt het dat dit alles even uit het nieuws is. Mugabe ontvlucht de cholera en andere ellende voor een vakantie in Maleisië (op kosten van de failliete staat). En dat is het enige nieuws voorlopig dan weer. Maar Israël en de Palestijnse gebieden blijven ons bezig houden. Om wat daar gebeurt, komen duizenden op de been. Leuzen roepend die weliswaar lekker bekken, maar de rillingen over je lijf doen lopen.
Waarom struikelen we steeds weer over wat zich afspeelt in dat kleine gebied? Natuurlijk gaat het dan om het lot van de Palestijnen. Zij leven in omstandigheden die je niemand toewenst. En dat ook dank zij hun eigen leiders. De ene groep hielp niet omdat zij bezig was met macht en zelfverrijking, de andere vindt ideologie belangrijker dan vrede en menswaardigheid. En de Palestijn lijdt, omdat dat nodig wordt gevonden als politiek drukmiddel. Maar er is meer. Het onderliggende gevoel is: Israël hoort bij ons. En van wie bij ons horen, verwachten wij dat zij zich gedragen alsof zij in onze omgeving verkeren. Ooit zei Jan Willem van der Hoeven: ‘Wij houden van de Jood als schlemiel, maar nu deze een jonge, zelfverzekerde soldaat is, met een Uzi over de schouder, weten we het niet meer’.
Wanneer zal er vrede zijn? De opdracht om te bidden voor de vrede van Jeruzalem blijft. En evenzeer de opdracht om te werken aan toekomst voor de Palestijnen. Misschien is er hoop wanneer wij gaan geloven dat ‘het hart van de koning (lees: de leiders) in de hand van de Heer is als waterbeken’. Er moet toch verandering van denken mogelijk zijn?
Pieter Boomsma
