Het was een periode die later wel genoemd werd: ‘De opwekking in de studentenwereld’. Eind zestiger jaren van de vorige eeuw. Er werd van alles georganiseerd om het Evangelie te communiceren. Ook een concert met de pas overleden Daniël Wayenberg. Een van de beste Nederlandse pianisten volgens een In memoriam in een ochtendkrant. Tussen de gespeelde stukken door werd hij geïnterviewd. Zo kreeg hij de vraag of hij nog last had van plankenkoorts. Het antwoord was verbijsterend. “Ik had daar zeker last van’, vertelde hij, “maar toen ik mij realiseerde dat dit kwam omdat ik bang was mijn gezicht te verliezen, drong tot mij door hoe dwaas dat was. Ik had niets meer te verliezen, want ik was met Christus gestorven op Golgotha. Sindsdien ben ik van plankenkoorts bevrijd”. Een indrukwekkend getuigenis. Een cynicus zou er het nodige van kunnen vinden, maar voor mij is het een onvergetelijk getuigenis geworden. Voor wie leef ik ? Wat is de angst om af te gaan anders dan de behoefte om mijn ego te koesteren? En wanneer mijn ego zo dik is, hoeveel plaats is er dan voor Jezus in mijn leven? Of er die avond ook studenten tot geloof zijn gekomen zou ik niet meer weten. In ieder geval kreeg iedereen die bij dit concert was een heldere boodschap mee over wat Jezus kan betekenen.
Wayenberg rust ongetwijfeld in vrede bij de God met wie hij vrede had. Of er daar ook piano’s zijn weet ik niet; zou zo maar kunnen.
