Als ik dit schrijf, is het de eerste week van februari. Afgelopen zondag, de eerste van de maand, gaf een uitgelezen kans om mens te worden. Mens ben/word je toch voluit wanneer je niet leeft voor jezelf, maar voor Christus en je naaste? Allereerst is er elke eerste zondag in februari in de Protestantse kerk een collecte voor het Werelddiakonaat. Dat heeft te maken met de rampnacht in 1953, toen in het zuidwesten van Nederland de watersnood ruim 1800 levens eiste, om niet te spreken van de dieren en de materiële schade. Vanuit heel de wereld kwam er hulp. Bangladesh bijvoorbeeld, stuurde balen jute. Dat arme land gaf wat het te geven had. Deze collecte is een gebaar waarmee iets wordt teruggedaan. De collecte dit jaar was toevallig ook nog voor een project in Bangladesh. Daarnaast werd zondag in veel kerken aandacht besteed aan het leprawerk. Nodig, want menigeen lijkt te denken dat deze vernietigende ziekte niet meer bestaat. Wie ooit de gevolgen heeft gezien en (wellicht) geroken, raakt de beelden, de geur, de herinnering aan de mensen nooit meer kwijt.
De namen van de dochters van de bloedzuiger zijn ‘geef’ en ‘geef’. Waarom de Bijbel het over dochters heeft weet ik niet. Het zal niet discriminerend bedoeld zijn neem ik aan. Maar de taal is duidelijk. En zo de betekenis.
Kiezen dus. Steeds weer. Voor jezelf. ‘Hoeveel moet ik geven?’ Of om mens, volgeling van de Heer te zijn: ‘Hoe kan ik delen?’
