Het kriebelt. Zoveel schijnheiligheid, zoveel bedrog ook en daarbij zo weinig corrigerende reacties. Neem Turkije. Een toespraak van de president, die trots vermeldde, dat de wet op bouwamnestie 250.000 problemen heeft opgelost. En dat in het gebied waar nu vele duizenden zijn omgekomen. En niet hij wordt gearresteerd en (nog?) niet de ambtenaren die hun werk niet deden, maar de aannemers, architecten e.d.
Shell, Exxon, BP. Kortgeleden maakten deze bedrijven hun exorbitante winsten bekend. Misschien leuk voor de ‘bovenbazen’ en de aandeelhouders, maar zeker niet voor ‘krappe beurzen’. Over hun ruggen was het geld binnengestroomd. Het ergste vond ik de schamele smoes van de directeur van Shell, die probeerde alles goed te praten. Hebben ‘hebbers’ zo weinig gevoel, een zo afgestomd geweten? Het lijkt alsof zij leven in een totaal andere werkelijkheid. Het deed me denken aan sommige verhalen over heer Bommel: koddig en verbazingwekkend.
Eeuwen geleden waren er ook zo grote verschillen. De mensen kwamen op alle fronten tekort, de adel baadde in overvloed. Dat houdt uiteindelijk geen stand.
Hoe het nu zal gaan? Een neoliberale overheid zal misschien wat belasting verhogen over winsten en vermogens, maar hoeveel zoden zet dat aan de dijk?
En wij? Ik? Is mijn verontwaardiging ten diepste jaloezie? Of is het bezorgdheid en verlangen naar gerechtigheid? Van harte hoop ik, dat het om dit laatste gaat. En vooral hoop ik, dat dwars door alle toestanden heen, steeds meer mensen zullen zoeken naar de betekenis van wat Jezus vraagt: Zoek het beste voor je medemens, heb lief.
