Er valt veel te genieten momenteel. Wanneer je tenminste houdt van wat mensen met veel tamtam als hun ideeën poneren over God, geloof en kerk.
Er is een fervente atheïst, die ineens komt met een boek waarin hij vertelt dat hij heeft ontdekt dat spiritualiteit (maar dan wel zonder de onzin van god en wonderen) de moeite waard is. Een gepensioneerde professor schreef een boek waarin hij probeert duidelijk te maken dat de kerk een menselijk bedenksel is. Deze komt, net als het geloof en al het andere ‘van boven’, ‘van beneden’.
En natuurlijk hebben ze voor een deel gelijk. De manier waarop wij kerk zijn, staat nergens voorgeschreven in de bijbel. En hoe wij geloven, daar hebben we heel wat menselijke trekjes in verwerkt. Maar beide schrijvers gaan volledig voorbij mijns inziens aan waar het om gaat en om Wie het gaat. De inhoud van het geloof is een relatie met God door Jezus Christus. Wie dat vergeet of niet kent, kan schrijven zoveel hij wil, maar zal voor een volgeling van Jezus niet meer dan wat sneue eigen bedenksels presenteren. En dat komt dicht in de buurt van ‘goden’. Een geliefde afgod is dat wij ons zelf een beeld van God maken, een eigen bedenksel. Dat we niet kunnen wachten totdat Hij zich aan ons bekend maakt.
Eigen bedenksels zijn verleidelijk. In de wereld van de ideeën, maar ook in de politiek en de economie. Dergelijke afgoden leiden ons naar glibberige paden, waarop bijvoorbeeld de (jeugd-)zorg ten onder kan gaan. Paden waarop de marktwerking sommigen heel rijk maakt en anderen in de kou zet.
Het is maar welke Heer je dient.
