‘Mag ik met u bidden?’ vroeg de bezoekster. Het antwoord was duidelijk: ‘Nee, dat doe ik zelf ook nooit’. Dit laatste kwam uit de mond van een ouder iemand, die haar hele leven al lid was van de plaatselijke kerk. Wat heb je dan, bij een dergelijk gedrag, in al die jaren, geleerd en begrepen van het leven als christen?
Dat het bidden niet bovenaan staat op de ranglijst van het christelijk gedrag is - naar ik vermoed – wel het geval. Binnen onze kerk heeft een ruime meerderheid bijvoorbeeld moeite met bidden ‘in het openbaar’. Dat is geen schande, maar het is wel verrassend. Immers, waar wij gewoonlijk geen moeite hebben om tegen elkaar te verwoorden wat ons bezighoudt of wat we graag willen, stokt het gesprek zodra het tot God gericht is. Misschien is het hoopvol, dat veel jongeren in ieder geval de smaak van de lofprijzing te pakken krijgen door het zingen van praiseliederen.
Is het gebed dan zo belangrijk? Ook het samen bidden? Ik denk het wel. Kijk maar eens naar Handelingen 2 vers 42. De basis voor de beginnende gemeente in Jeruzalem was trouw in het leren, betrokkenheid op elkaar, het delen van het brood (Avondmaal denk ik, maar ook diaconaat) en toewijding aan het gebed. Vier stevige pilaren onder een snel groeiende gemeente.
Eén van de mensen, die heel goed aanvoelden hoe de kerk in Europa zich zou gaan ontwikkelen, was Dietrich Bonhoeffer. Voordat de Nazi’s hem vermoordden in 1945 had hij al heel wat geschreven waar wij veel aan kunnen hebben door naar hem te luisteren. Eén van die wijsheden was de opmerking dat de kerk zich in de toekomst zou moeten richten op maatschappelijke betrokkenheid en gebed. Hoe verder 1945 achter ons ligt, hoe meer dit waarheid lijkt te zijn.
Gebed, de ademhaling van het geloof.
In onze hectische, hijgerige tijd, waarin de behoefte aan stilte en bezinning steeds duidelijker wordt, zoeken nogal wat mensen die zaken in vormen die uit andere religies komen. Alsof de christelijke traditie niet een rijk aanbod kent. In mijn studententijd leerde ik, door contacten met de Engelse studentenbeweging, het begrip ‘Stille Tijd’ kennen. Neem ergens in de dag een moment om de Bijbel te lezen, er over na te denken en te bidden. Diverse keren gingen wij met een groep naar de Mariazusters in Darmstadt. Die wisten wat bidden was!
Maar dan merk je ook, hoe gemakkelijk alles wat je leert weer gewoonte wordt. Dat het bidden zelf uitloopt op standaardgebeden. Alsof je zonder veel aandacht elke dag maar weer in het voorbijgaan even tegen je vrouw zegt dat je nog steeds van haar houdt. Dat zet natuurlijk geen zoden aan de dijk.
Gebedsleven vraagt dus ook om onderhoud.
Ik vind het dan ook nog steeds een boeiende vraag waarom de leerlingen aan Jezus vragen of Hij hen wil leren bidden. Dat hadden zij thuis en in de synagoge ook al geleerd. Maar zoals Hij het deed … Dat was anders, dat was omgang met God.
