Het was een hele rij die zondagavond binnenkwam in de kerk. Vier vriendinnen, een moeder, een tante, een nicht en haar man.
Zaterdag had ik gehoord hoe de vriendinnen de afspraak maakten om te gaan. Ik vroeg of ze dat vaker deden. Het antwoord was duidelijk. De vrienden van deze vier waren niet zo bezig met het geloof. Zouden zij verslappen, dan werd het dus helemaal niets. Gepraat werd er zeker in de groep van acht, maar veel beweging was er nog niet bij de mannen.
Ik ontmoette de dames tijdens het weekend van de Alpha – cursus waar zij aan meededen. Een van hen had het initiatief genomen en de andere vriendinnen uitgenodigd om ook mee te doen. En hoewel ze nog een paar weken hebben te gaan, zeiden zij nu al dat het hen speet dat het dan afgelopen zou zijn. Ik denk trouwens, dat daar wel een mouw aan te passen zal zijn wanneer ze zo graag verder willen gaan met hun geloofsopbouw.
Ik vond het indrukwekkend. Zowel hun motivatie om het eigen geloof te versterken en te verdiepen, als die rij die daar de kerk binnenkwam.
De Alpha – cursus is een bijzonder iets. Het was een van de eerste stappen na de ontdekking, dat er binnen de kerken behoefte was om in kleinere groepen met het geloof bezig te zijn. Sindsdien is er al heel wat meer mogelijk geworden. Denk maar eens aan de Groeigroepen die op heel wat plaatsen gemeenteleden bij elkaar brengen.
Het is jammer, dat er soms negatief gepraat wordt over deze ontwikkelingen. Mensen lijken het om verschillende redenen wel griezelig te vinden dat er in huiskamers in klein verband over het geloven wordt gesproken. Maar het blijkt heel goed te werken. Mensen worden meer betrokken. En een andere kant van het verhaal is er ook nog. Hebt u zich wel eens voorgesteld hoe het is voor iemand die belangstelling heeft voor het geloof om zomaar een kerkdienst binnen te stappen? De gewoonten en (soms zelfs) de taal, de woorden en uitdrukkingen die gebruikt worden, zijn voor een buitenstaander niet bepaald gemakkelijk te vatten. Beginnen in een kleine groep, met goede persoonlijke contacten, is dan een goede hulp. En dan kun je ook nog samen naar de kerk.
Het onderwerp van de dienst was op die zondagavond ‘Liefde’, het jaarthema van de PKN. Het werd besproken met behulp van het verhaal van de verloren zoon. Zo kwamen we ook weer op weg naar Pasen. De onvoorwaardelijke liefde van een vader, die zijn zoon niet tegenhoudt, maar wel naar hem uit blijft zien. Een vader, die zijn jongen tegemoet holt wanneer deze tot bezinning komt en weer naar huis terugkeert. Geen verwijten, maar een hartelijke welkom. De schuld, die niet alleen deze zoon had veroorzaakt, maar wij met hem, blijkt volledig te verdwijnen in de armen van de Vader.
Dan blijft alleen, na het ‘Heer ontferm U’, een ‘Lof zij het Lam’ over.
En leg dat maar eens uit aan een buitenstaander. Daar heb je echt wel een aantal avonden voor nodig.