Gevaar hoef je natuurlijk niet op te zoeken. Mij blijft het verbazen, dat mensen voor hun vakantie gaan naar streken waar een ontvoering op de loer ligt bijvoorbeeld. Of naar Mexico, in de buurt van de grens met de Verenigde Staten. Dat gebied, waar het moorden een soort regionale sport lijkt te zijn geworden.
Maar al is het gebruik van gezond verstand te allen tijde aan te raden, het kan ook te gek worden. Tijdens een verblijf in Antakya (‘Antiochië in Syrië’, zoals het in het boek Handelingen wordt genoemd) kreeg één van de medereizigers bericht vanuit Nederland dat de overheid afraadde om daar te zijn. Het ligt namelijk nu in Turkije, minder dan 50 kilometer van de grens met Syrië. Dat zou gevaarlijk gebied zijn. 50 kilometer was de veiligheidsmarge. Alsof je veilig zou zijn wanneer je maar uit de buurt blijft. Bij ons gebeuren de meeste ongelukken nog altijd in en om het huis.
Wie op reis wil naar Egypte of naar Israël, om maar twee bestemmingen te noemen, krijgt ook al snel de vraag of dat wel vertrouwd is. In die beide landen kom ik ook nog wel eens. In beide landen woont één van onze kinderen.Van gevaar zelden of nooit iets gemerkt. Natuurlijk speelt er van alles en lijden mensen in sommige gebieden op een verschrikkelijke manier. Maar geweld is altijd plaatselijk. Zelfs tijdens de revolutie in Egypte, was het in een stad als Cairo op een enkele plek na veilig.
Maar terug naar Antiochië, de stad waar de volgelingen van Jezus voor het eerst christenen werden genoemd. Het was de thuisbasis van Paulus op al zijn zendingsreizen. Vandaar vertrok hij en daar kwam hij terug om verslag te doen. Ik las dat het mogelijk is, dat de naam ‘christen’ een soort geuzennaam geweest kan zijn. Met een klein verschil in de uitspraak heb je het namelijk over ‘fijnen’, of ‘braven’. De christenen onderscheiden zich van een groot deel van de bevolking. Het ging er in de dagen van Barnabas en Paulus behoorlijk ruig toe in de stad. Alles ‘wat God verboden had’ was mogelijk en werd beleefd. De christenen deden daaraan niet mee. Zij waren anders en dus ‘fijn’ en ‘braaf’. Christen is dus ook daarom een naam, een titel om trots op te zijn. Je verslingert je niet aan verdoving en lust. Je laat je niet bedriegen door zaken die misschien even lekker of leuk zijn, maar die je uiteindelijk tot slaaf maken. Zaken, die je de vrijheid ontnemen en die nooit doen wat ze in eerste instantie beloven.
Paulus leefde in die wereld. Een wereld van goden en van gedoe. In die wereld reisde hij rond. Iemand berekende eens dat Paulus te voet 25 keer de afstand Groningen – Maastricht moet hebben afgelegd. En welkom was hij zelden, behalve bij hen die door hem in Jezus gingen geloven.
Nee, gevaar zoek je niet op. Maar voor iemand als Paulus golden andere regels. Hij was geroepen en hij werd gestuurd. Hij ging waar hij moest zijn. Ik denk, dat het de veiligste manier van leven is. Zijn waar God je wil hebben.
